Podstawowe piwa dolnej fermentacji cz. II
Bock- koźlak
Kolejny niemiecki styl. Znany jest od XVI wieku. Pochodzi z Einbeck w Dolnej Saksonii. Już od XIII wieku warzono tam mocne piwo górnej fermentacji- Starkbier. Eksportowano je wówczas do innych landów, krajów, a szczególnie rozsmakowali się w nim bawarscy książęta. Ze względu na duże zamiłowanie oraz bogate doświadczenie w produkcji piw dolnej fermentacji bawarskich piwowarów, zaczęli je warzyć u siebie z użyciem drożdży dolnej fermentacji.
Koźlak jest piwem o dużej zawartości alkoholu (6-8%) oraz ekstraktu (16-18°Blg). Używane do warzenia słody to głównie: monachijski, wiedeński oraz pilzneński. Słody: karmelowy i palony dodawane są w niewielkich ilościach. Czasami wykorzystuje się niewielką ilość słodu parzonego (melanoidynowego). Zawartość chmielu jest niewielka. Piwo powinno być klarowne o barwie od ciemnobursztynowej do brązowej. Piana dość obfita i trwała, lekko zabarwiona. Nasycenie niskie do średniego. Charakteryzuje się czystym, lagerowym aromatem bez estrów, czy tonów karmelowych. Jest lekko słodowy z niewielkimi nutami suszonych owoców. Bock jest mocnym, ciemnym lagerem o wyjątkowo łagodnym słodowym charakterze. Smaki słodowe są wyraźnie zbalansowane goryczką. Powinien być głęboki, ale nie ostry, słodki czy mdły. Karmel może być obecny wyłącznie w odczuciu niskim do umiarkowanego. Piwo jest łagodne w smaku. Ze względu na wysoką zawartość alkoholu oraz ekstraktu koźlaki są treściwe co powoduje ich krągłe odczucie w ustach, a umiarkowane nasycenie sprawia, że nie mamy do czynienia z piwem orzeźwiającym.
Rauchbock- koźlak dymiony, koźlak wędzony
Kiedyś wszystkie słody były mniej lub bardziej wędzone, ponieważ suszono je dymem. Obecnie do uwarzenia Rauchbock’a stosujemy tzw. słody specjalne, wędzone, które stanowią od 20 do aż 100% zasypu (ilości wszystkich słodów).
Zarówno w aromacie, jak i smaku występują dobrze wyczuwalne nuty dymno-wędzone, prażone. Istnieje możliwa obecność smaków tostowych, jednak nie przypalonych. Niedominująca, średnio-intensywna goryczka jest wystarczająco długa, a drugoplanowy aromat chmielu zdaje się być niemal niewyczuwalny.
Koźlak dymiony zachowuje pełen charakter klasycznego koźlaka.
Doppelbock- koźlak podwójny, „dubeltowy”
Po raz pierwszy uwarzyli je bawarscy paulini w XVII wieku. Jest koźlakiem o zawartości ekstraktu przekraczającej 18°Blg.
Piwo jest mocno słodowe z wyraźną, lecz nie ostrą nutą alkoholową. Jego barwa jest brunatna, brązowa lub ciemnobrązowa.
Eisbock- koźlak lodowy
Pochodzi z Kulmbach, miasta Górnej Frankonii w Bawarii.
Poprzez częściowe zamrożenie dubeltowego koźlaka i usuwanie gromadzących się kryształków lodu (czyli zmniejszenia ilości wody w piwie) zwiększono zawartość alkoholu oraz wzmocniono aromat. Zachowuje typowe cechy koźlaka. Jest bardzo przejrzysty o barwie miedzianej do brązowej. Podczas nalewania tworzy obfitą pianę, jednak wysoka zawartość alkoholu istotnie obniża jej trwałość. Piana znika więc równie szybko, jak się pojawia. Podobnie jak w podwójnym koźlaku istotnie wyczuwalny jest alkohol, natomiast szlachetny, niemiecki chmiel jest niemal niezauważalny. Nasycenie koźlaka lodowego jest niskie, najniższe z całej rodziny „Bock-ów”.
Kolejny niemiecki styl. Znany jest od XVI wieku. Pochodzi z Einbeck w Dolnej Saksonii. Już od XIII wieku warzono tam mocne piwo górnej fermentacji- Starkbier. Eksportowano je wówczas do innych landów, krajów, a szczególnie rozsmakowali się w nim bawarscy książęta. Ze względu na duże zamiłowanie oraz bogate doświadczenie w produkcji piw dolnej fermentacji bawarskich piwowarów, zaczęli je warzyć u siebie z użyciem drożdży dolnej fermentacji.
Koźlak jest piwem o dużej zawartości alkoholu (6-8%) oraz ekstraktu (16-18°Blg). Używane do warzenia słody to głównie: monachijski, wiedeński oraz pilzneński. Słody: karmelowy i palony dodawane są w niewielkich ilościach. Czasami wykorzystuje się niewielką ilość słodu parzonego (melanoidynowego). Zawartość chmielu jest niewielka. Piwo powinno być klarowne o barwie od ciemnobursztynowej do brązowej. Piana dość obfita i trwała, lekko zabarwiona. Nasycenie niskie do średniego. Charakteryzuje się czystym, lagerowym aromatem bez estrów, czy tonów karmelowych. Jest lekko słodowy z niewielkimi nutami suszonych owoców. Bock jest mocnym, ciemnym lagerem o wyjątkowo łagodnym słodowym charakterze. Smaki słodowe są wyraźnie zbalansowane goryczką. Powinien być głęboki, ale nie ostry, słodki czy mdły. Karmel może być obecny wyłącznie w odczuciu niskim do umiarkowanego. Piwo jest łagodne w smaku. Ze względu na wysoką zawartość alkoholu oraz ekstraktu koźlaki są treściwe co powoduje ich krągłe odczucie w ustach, a umiarkowane nasycenie sprawia, że nie mamy do czynienia z piwem orzeźwiającym.
Rauchbock- koźlak dymiony, koźlak wędzony
Kiedyś wszystkie słody były mniej lub bardziej wędzone, ponieważ suszono je dymem. Obecnie do uwarzenia Rauchbock’a stosujemy tzw. słody specjalne, wędzone, które stanowią od 20 do aż 100% zasypu (ilości wszystkich słodów).
Zarówno w aromacie, jak i smaku występują dobrze wyczuwalne nuty dymno-wędzone, prażone. Istnieje możliwa obecność smaków tostowych, jednak nie przypalonych. Niedominująca, średnio-intensywna goryczka jest wystarczająco długa, a drugoplanowy aromat chmielu zdaje się być niemal niewyczuwalny.
Koźlak dymiony zachowuje pełen charakter klasycznego koźlaka.
Doppelbock- koźlak podwójny, „dubeltowy”
Po raz pierwszy uwarzyli je bawarscy paulini w XVII wieku. Jest koźlakiem o zawartości ekstraktu przekraczającej 18°Blg.
Piwo jest mocno słodowe z wyraźną, lecz nie ostrą nutą alkoholową. Jego barwa jest brunatna, brązowa lub ciemnobrązowa.
Eisbock- koźlak lodowy
Pochodzi z Kulmbach, miasta Górnej Frankonii w Bawarii.
Poprzez częściowe zamrożenie dubeltowego koźlaka i usuwanie gromadzących się kryształków lodu (czyli zmniejszenia ilości wody w piwie) zwiększono zawartość alkoholu oraz wzmocniono aromat. Zachowuje typowe cechy koźlaka. Jest bardzo przejrzysty o barwie miedzianej do brązowej. Podczas nalewania tworzy obfitą pianę, jednak wysoka zawartość alkoholu istotnie obniża jej trwałość. Piana znika więc równie szybko, jak się pojawia. Podobnie jak w podwójnym koźlaku istotnie wyczuwalny jest alkohol, natomiast szlachetny, niemiecki chmiel jest niemal niezauważalny. Nasycenie koźlaka lodowego jest niskie, najniższe z całej rodziny „Bock-ów”.
Komentarze