Piwa pszeniczne cz.II

Witbier, Biére Blanche

Jest to białe piwo wywodzące się z regionu Brabancja w Belgii. Powstało w miejscowości Hoegaarden w XVIII wieku. W najlepszym okresie warzyło je aż 30 lokalnych browarów, niestety w 1957 roku został zamknięty ostatni browar warzący owe piwa pszeniczne. Styl został odtworzony w latach 60. ubiegłego stulecia przez Pierra Celisa. Obecnie jest bardzo popularny.

Ekstrakt białego piwa wynosi od 11 do 13°Blg, zawartość alkoholu oscyluje w granicach 4,5-5,5%, natomiast goryczka 10-20 IBU. Witbier jest warzony z udziałem niesłodowanej pszenicy oraz słodu pilzneńskiego, które stanowią mniej więcej równe ilości. Zdarzają się również piwa, w zasypie których znajduje się nie więcej jak dziesięć procent owsa. Wszystkie style pochodzące z Belgii wyróżniają się bardzo przyprawowym charakterem, których nie brakuje również w ichniejszym piwie pszenicznym. Najistotniejszymi przyprawami są: kolendra, skórka z pomarańczy, czy curacao (suszona skórka pomarańczy). Używane są również przyprawy, takie jak: imbir, cynamon, czy kmin rzymski. Dodawane są one bezpośrednio do warzenia brzeczki.

 Barwa piwa waha się od jasno słomkowej do jasnozłotej. Ze względu na używanie niesłodowanej pszenicy jest mętne. Piana jest gęsta i trwała, co jest typowe dla wszystkich piw pszenicznych. W aromacie wyczujemy delikatną słodkość z nutami miodu, czy wanilii. Na drugim planie odnajdziemy wymienione wcześniej przyprawy, owoce cytrusowe oraz nieco kwaskowaty zapach. Aromat chmielu  bywa tylko delikatnie zaakcentowany. Zapach przypraw nie może być zbyt intensywny. Niedopuszczalny jest również aromat goździkowy, czy warzywny. W smaku piwo jest niezwykle rześkie. Odnajdziemy słodkie nuty waniliowe, czy miodowe oraz owocowo-przyprawowe z zaznaczeniem kolendry, czy skórki pomarańczy. Odczucie w ustach może być nieco kwaskowate. Goryczka Witbiera jest słaba. Piwo jest treściwe oraz wysoko nagazowane, dzięki czemu doskonale orzeźwia. Jego finisz może być nieco wytrawny oraz kwaskowaty, jednak obydwa odczucia nie mogą dominować. Nie może być również wodniste. Dobrym przykładem polskiej produkcji jest Witbier z olsztyńskiego browaru Kormoran.

American Wheat

Amerykańskie piwo pszeniczne wywodzi się z niemieckiego Hefeweitzena, jednak nie odnajdziemy w nim typowo niemieckich aromatów takich nuty bananowo-goździkowe. Dominują za to cytrusowo-przyprawowe nuty pochodzące od charakterystycznych, amerykańskich odmian chmielu. Ekstrakt amerykańskiego pszeniczniaka oscyluje w granicach 10-13,5°Blg, zawartość alkoholu to 4 do 5,5%, natomiast goryczki od 15 do 35 IBU. Ciekawostką jest iż zdarzają się również piwa dolnej fermentacji.

Słód pszeniczny stanowi co najmniej 30 % zasypu, jednak najczęściej przekracza on połowę. Używane są również słody: pilzneński lub pale ale oraz niewielkie ilości słodu karmelowego. Wykorzystywane są przeróżne amerykańskie chmiele. Aromat jest owocowy oraz chmielowy. Niepożądane są zapachy oraz smaki znane z niemieckich weizenów, to znaczy goździkowe, czy bananowe. Jego barwa jest od słomkowej do jasno bursztynowej. Piwo może być klarowne lub zamglone oraz powinno posiadać gęstą, obfitą pianę. Smak jest wyraźnie pszeniczny, zbożowy oraz nieco wytrawny. Nuty chmielowe mogą być niewielkie lub dobrze zauważalne, jednak nie mogą dominować. Typowo chmielowa goryczka jest niska do średniej.

American Wheat jest bardzo pijalne, lekkie oraz odświeżające. Dobrymi przykładami są: Anchor Summer Beer z San Francisco oraz Hey Now z krakowskiej Pracowni Piwa.